C++

 C++ – język programowania ogólnego przeznaczenia.

Umożliwia abstrakcję danych oraz stosowanie kilku paradygmatów programowania: proceduralnego, obiektowego i generycznego. Charakteryzuje się wysoką wydajnością kodu wynikowego, bezpośrednim dostępem do zasobów sprzętowych i funkcji systemowych, łatwością tworzenia i korzystania z bibliotek (napisanych w C++, C lub innych językach), niezależnością od konkretnej platformy sprzętowej lub systemowej (co gwarantuje wysoką przenośność kodów źródłowych) oraz niewielkim środowiskiem uruchomieniowym. Podstawowym obszarem jego zastosowań są aplikacje i systemy operacyjne.

C++ został zaprojektowany przez Bjarne Stroustrupa jako rozszerzenie języka C o obiektowe mechanizmy abstrakcji danych i silną statyczną kontrolę typów. Zachowanie zgodności z językiem C na poziomie kodu źródłowego pozostaje jednym z podstawowych celów projektowych kolejnych standardów języka.

W latach 90. XX wieku język C++ zdobył pozycję jednego z najpopularniejszych języków programowania ogólnego przeznaczenia. Na początku XXI wieku liczbę programistów języka C++ szacowano na około 3 miliony.

Od 1998 obowiązuje standard ISO/IEC 14882:1998 (Standard for the C++ Programming Language) z drobnymi poprawkami zatwierdzonymi w 2003 r. (ISO/IEC 14882:2003). W 2009 roku ogłoszono nowy standard (tzw. C++0x), który zaczął obowiązywać od 12 sierpnia 2011 roku, lecz wciąż oczekuje na opublikowanie (ISO/IEC 14882:2011

Język C++ został stworzony w latach osiemdziesiątych XX wieku (pierwsza wersja pojawiła się w 1979 r.) przez Bjarne Stroustrupa jako obiektowe rozszerzenie języka C. Poza językiem C, na definicję języka C++ miały wpływ takie języki, jak Simula (z której zaczerpnął właściwości obiektowe) oraz Algol, Ada, ML i Clu.

Początkowo język C++ był dostępny w takim standardzie, w jakim opracowano ostatnią wersję kompilatora Cfront (tłumaczący C++ na C), później opublikowano pierwszy nieformalny standard zwany ARM (Annotated Reference Manual), który sporządzili Bjarne Stroustrup i Margaret Ellis. Standard języka C++ powstał w 1998 roku (ISO/IEC 14882-1998 "Information Technology – Programming Languages – C++"). Standard ten zerwał częściowo wsteczną zgodność z ARM w swojej bibliotece standardowej; jedyne, co pozostało w stanie w miarę nienaruszonym to biblioteka iostream.

Początkowo najważniejszą zmianą wprowadzoną w C++ w stosunku do C było programowanie obiektowe, później jednak zaimplementowano wiele innych ulepszeń, mających uczynić ten język wygodniejszym i bardziej elastycznym od swojego pierwowzoru. Niektóre zmiany w standardzie języka C były zainspirowane językiem C++ (np. słowo inline wC99).

Nazwa języka została zaproponowana przez Ricka Mascitti w 1983 roku, kiedy to po raz pierwszy użyto tego języka poza laboratorium naukowym. Odzwierciedla ona fakt, że język ten jest rozszerzeniem języka C. Wcześniej używano nazwy "C z klasami". Nazwa języka C++ nawiązuje do faktu bycia "następcą języka C", przez użycie w niej operatorainkrementacji "++". Inkrementacja to zwiększenie liczby o 1, w języku C++ do jej wykonania wykorzystywany jest ww. operator; dla przykładu:

zapis:

i=i+1; // zmiennej "i" przypisuje jej aktualną wartość, powiększoną o 1

... jest równoważny

++i; // również powiększa wartość zmiennej "i" o 1.
// Uwaga! instrukcja i++ także zwiększa wartość zmiennej, po jej użyciu.

Nazwa C++ jest więc symbolicznym stwierdzeniem, iż jest to język C, unowocześniony, o większych możliwościach.

Pierwsze kompilatory języka C++, podobnie jak Cfront, były wyłącznie translatorami na język C. Kompilatory takie dostępne są i dziś. Jednym z nich jest Comeau C++ – jeden z niewielu kompilatorów oferujących pełne wsparcie dla standardu języka. Pierwszym kompilatorem natywnym (produkującym od razu kod asemblerowy) dla języka C++ był g++ z pakietu GCC, którego pierwszym autorem był Michael Tiemann, założyciel Cygnus Solutions.

Poniższy program wyprowadza na standardowe urządzenie wyjścia napis "Hello world":

#include <iostream>
 
int main()
{
    std::cout << "Hello world\n";
}

Magiczne Bloczki

 Magiczne Bloczki to program stworzony do projektowania schematów blokowych opisujących pewien algorytm. Opcja przeprowadzania symulacji działania algorytmu daje użytkownikowi możliwość sprawdzenia jego poprawności.
Magiczne Bloczki oferuję także wydruk oraz eksport grafiki (schematów blokowych) do znanych formatów graficznych. Twórca Magicznych Bloczków jest Eri Software.

PRZYKŁADY ALGORYTMÓW :

Algorytmy

1.Algorytm jest to krok po kroku rozwiązanie problemu lub osiągnięcie jakiegoś celu.
2.Rodzaje algorytmów :

• liniowe
• 
• warunkowe
• iteracyjne
• 
• rekurencyjne
• 
• 3.Sposoby reprezentowania algorytmu
  • lista kroków - każdą operację zapisujemy w osobnym, numerowanym kroku algorytmicznym , pozwala precyzyjnie zdefiniować cały algorytm.
  • schemat blokowy - Operacje przedstawiamy w sposób graficzny za pomocą symboli :
  • drzewa - jest szczególnym rodzajem schematu blokowego które przyjmuje postać drzewa (w matematycznym znaczeniu)
  • pseudokod 
  • kod właściwy 

Edytor Graficzny

Jasc Paint Shop Pro 7

*Paint

*GIMP

*Picassa

*Corel PSP, X4, XI

*Photo Shop

old.lo-zywiec.pl/psp7.exc

Montaż filmu

• Pobramy darmowy program -  Windows Movie Maker z internetu
• Kręcimy poszczególne sceny
• Obrabiamy poszczególne sceny : przycinamy je , dodajemy animacje , opisy , wklejamy muzykę 
• Składamy wszystko w całość
• Zapisujemy film w formacie mp4 .

Sieci komputerowe

1. Co to jest sieć komputerowa ?
Jest to zbiór komputerów i onnych urządzeń połoącznych ze sobą . Umożliwiają wzajemne przekazywanie informacji .
2.Wady i zalety sieci komputerowych
 Wady :
-wysokie ceny urządzeń
-zagrożenia ze strony hakerów
-problemy z tworzeniem i prowadzeniem sieci
-awaria jednego komputera może spowodować uszkodzenie całej sieci
Zalety:
-możliwość komunikacji z innymi osobami
-szybkość i oszczędność czasu w przenoszeniu danych z jednego komputera na drugi
-oszczędność w zakupie oprogramowania
3.Urządzenia sieciowe
Do urządzeń sieciowych należą : karta sieciowa , koncentrator , przełącznik , router , access point , wtórnik , bridge .
4.Rodzaje medium transmisyjnego
kabel RJ45 , kabel koncentryczny , światłowód , fale radiowe
5.Podział sieci komputerowych ze względu na topologię 

-szynowa
pierścieniowa
-gwiazdy

6.Podział sieci ze względu na jej organizację
-Kilent - serwer


7.Podział sieci komputerowych ze względu na zasięg działania
- LAN - lokalna sieć komputerowa obejmująca zazwyczaj jeden budynek
- MAN - obejmuje aglomerację lub miasto
- WAN - obejmuje duży obszar (np.państwo)
- Internet
 - ogólnoświatowa sieć komputerowa

Konfiguracja komputera do pracy w sieci

CMD.EXE - Procesor poleceń

Interpreter (interpretator) poleceń (ang. command processor) – część systemu operacyjnego odpowiedzialna za tłumaczenie i wykonywanie poleceń systemowych wprowadzanych przez użytkownika w trybie konwersacyjnym lub w trybie wsadowym W czasach komputerów 8-bitowych interpreterem poleceń był często interpreter języka BASIC, który wbudowywano w pamięć ROM, i który był automatycznie uruchamiany przy starcie urządzenia.

IP Config-
polecenie w systemach operacyjnych Microsoft Windows służące do wyświetlania konfiguracji interfejsów sieciowych. Zwalnia i aktualizuje dzierżawy DHCP oraz wyświetla, rejestruje i usuwa nazwy DNS. Narzędzie pomocne przy wykrywaniu błędnego adresu IP, maski podsieci lub bramy domyślnej. Odpowiednik w systemach UNIX to ifconfig.

• ipconfig – pokazuje skróconą informację o interfejsach
• ipconfig /all – pokazuje wszystkie dane interfejsów sieciowych
• ipconfig /renew – odnawia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP
• ipconfig /release – zwalnia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP
• ipconfig /? albo ipconfig / – wyświetla komunikat pomocy
• ipconfig /flushdns – czyści bufor programu rozpoznającego nazwy DNS
• ipconfig /displaydns – wyświetla zapamiętane tłumaczenia DNS→IP

DHCP-

(ang. Dynamic Host Configuration Protocol – protokół dynamicznego konfigurowania węzłów) – protokół komunikacyjny umożliwiający komputerom uzyskanie od serwera danych konfiguracyjnych, np.adresu IP hosta, adresu IP bramy sieciowej, adresu serwera DNS, maski podsieci. Protokół DHCP jest zdefiniowany w RFC 2131 i jest następcą BOOTP. DHCP został opublikowany jako standard w roku 1993.

W kolejnej generacji protokołu IP, czyli IPv6, jako integralną część dodano nową wersję DHCP, czyli DHCPv6. Jego specyfikacja została opisana w RFC 3315.

W sieci opartej na protokole TCP/IP każdy komputer ma co najmniej jeden adres IP i jedną maskę podsieci; dzięki temu może się komunikować z innymi urządzeniami w sieci.

-Adres IP (Internet Protocol) to numer przypisywany urządzeniom sieciowym, zarówno w sieciach lokalnych, jak i Internecie. Jest zbudowany z czterech oktetów, czyli ma długość 32 bitów (4 grupy po 8 bitów). Wynika z tego, że każda z czterech grup tworzących adres IP może przyjmować wartości z zakresu 0. . . 255 (28). Najczęściej IP zapisuje się w postaci dziesiętnej, łatwiejszej do zapamiętania. Przykładowy adres IP w zapisie dziesiętnym: 156.17.1.38. Ten sam adres w postaci oktetów wygląda następująco:

10011100.00010001.00000001.00100110.

subnetwork mask

liczba służąca do wyodrębnienia w adresie IP części sieciowej od części hosta.

Pola adresu, dla których w masce znajduje się bit 1, należą do adresu sieci, a pozostałe do adresu komputera. Po wykonaniu iloczynu bitowego maski i adresu IP komputera otrzymujemy adres IP całej sieci, do której należy ten komputer.

Model adresowania w oparciu o maski adresów wprowadzono w odpowiedzi na niewystarczający, sztywny podział adresów na klasy A, B i C. Pozwala on w elastyczny sposób dzielić duże dowolne sieci (zwłaszcza te o ograniczonej puli adresów IP) na mniejsze podsieci.

Maska adresu jest liczbą o długości adresu (32 bity dla IPv4 lub 128 bitów dla IPv6), składającą się z ciągu bitów o wartości 1, po których następuje ciąg zer, podawaną najczęściej w postaci czterech liczb 8-bitowych (zapisanych dziesiętnie) oddzielonych kropkami (na przykład 255.255.255.224). Wartość maski musi być znana wszystkim routerom i komputerom znajdującym się w danej podsieci. W wyniku porównywania maski adresu (np. 255.255.255.0) z konkretnym adresem IP (np. 192.180.5.22) router otrzymuje informację o tym, która część identyfikuje podsieć (w tym przypadku 192.180.5), a która dane urządzenie (.22).

Często można spotkać się ze skróconym zapisem maski, polegającym na podaniu liczby bitów mających wartość 1. Najczęściej spotykany jest zapis, w którym podawany jest adres sieci, a następnie po oddzielającym ukośniku skrócony zapis maski. Dla powyższego przykładu byłoby to: 192.180.5.0/24. Zapis ten jest także zapisem stosowanym w IPv6 (nie stosuje się tutaj pełnego zapisu maski).

Maska podsieci ma 32 bity; jedynki oznaczają prefiks, zera –sufiks.

przykład:

adres = 128.10.2.3 = 10000000 00001010 00000010 00000011

maska = 255.255.0.0 = 11111111 11111111 00000000 00000000

Bramy domyślne -

Bramy domyślne odgrywają ważną rolę w sieciach TCP/IP. Zapewniają one hostom TCP/IP domyślne trasy do komunikacji z innymi hostami w sieciach zdalnych.

Na poniższym rysunku przedstawiono rolę, jaką pełnią dwie bramy domyślne (routery IP) dla dwóch sieci: sieci 1 i sieci 2.

Aby host A w sieci 1 mógł komunikować się z hostem B w sieci 2, host A musi najpierw sprawdzić w tabeli routingu, czy istnieje określona trasa do hosta B. Jeśli taka trasa nie istnieje, host A przesyła ruch TCP/IP, który jest kierowany do hosta B, do własnej bramy domyślnej, czyli routera IP 1.

Ta sama zasada ma zastosowanie w przypadku, gdy host B wysyła dane do hosta A. Jeśli nie istnieje określona trasa do hosta A, host B przesyła cały ruch TCP/IP, który jest kierowany do hosta A, do własnej bramy domyślnej, czyli routera IP 2.

Domain Name System (DNS, pol. „system nazw domenowych”) – 

pl.wikipedia.org

DNS to złożony system komputerowy oraz prawny. Zapewnia z jednej strony rejestrację nazw domen internetowych i ich powiązanie z numerami IP. Z drugiej strony realizuje bieżącą obsługę komputerów odnajdujących adresy IP odpowiadające poszczególnym nazwom. Jest nieodzowny do działania prawie wszystkich usług sieci Internet.